Tratamento

Os tratamentos modificadores da enfermidade teñen como obxectivo previr ou reducir o número de brotes na EM recorrente-remitente así como a acumulación da discapacidade na persoa con EM.

Os fármacos modificadores da enfermidade de primeira liña inclúen interferón beta 1 b, interferón beta 1a e acetato de glatiramero, todos eles administrados mediante inxeccións diarias, a días alternos ou semanais, dependendo da dose. Estes tratamentos demostraron a súa eficacia para reducir as taxas de recaída e na maioría das persoas con EM, reducir a progresión da discapacidade a curto prazo. Os efectos secundarios máis comúns poden incluír síntomas pseudogripais, cambios de humor e reaccións no lugar da inxección.

Se unha persoa con EM non parece estar a responder aos tratamentos de primeira liña descritos anteriormente, pódese prescribir natalizumab (mediante infusión intravenosa cada catro semanas) ou fingolimod (unha terapia oral). Ambos teñen efectos secundarios que deben ser monitorados. En breve aprobaranse dous novos tratamentos, teriflunomida e alemtuzumab, para mellorar a evolución da enfermidade e diminuír o número de brotes, así como outro tratamento oral (dimetilfumarato) para EM recorrente-remitente.

As persoas con EM experimentan unha ampla gama de síntomas ocasionados polo dano ao seu sistema nervioso central. Síntomas como a espasticidad, os trastornos urinarios, a dor e o cansazo afectan gravemente á calidade de vida das persoas con EM, por iso é importante tratalos. O tratamento composto por THC ( tetrahidrocarbocannabinol) e CBD ( cannabidiol) permite aos pacientes mellorar a espasticidad e todos os síntomas asociados a ela como a dor, os espasmos e as alteracións urinarias.

En España foi aprobado o primeiro tratamento para mellorar a marcha das persoas con EM, que é o síntoma que máis preocupa segundo todas as enquisas. Este tratamento, derivado da aminopiridina, mellora a mobilidade no 50% dos pacientes.

Cando unha persoa con EM ten un brote con afectación severa: debilidade nun ou varios membros, desequilibrio, perda de visión, visión dobre ou outros síntomas incapacitantes, o neurólogo adoita propoñer ao paciente tratamento con corticoides a doses elevadas por vía intravenosa durante uns 3-5 días. Este tratamento non mellora a longo prazo a recuperación do brote, pero polo menos fai que a recuperación sexa máis rápida. Cando os brotes son leves, moitos médicos prefiren non tratalos, aínda que algúns utilizan corticoides a doses máis baixas por vía oral. Durante os brotes é recomendable que o paciente garde repouso, aínda que na fase de recuperación será precisa a axuda da rehabilitación en moitos casos.

Estes inclúen un grupo de tratamentos farmacolóxicos chamados inmunosupresores, que funcionan mediante a inhibición da división celular. Diríxense ao sistema inmunológico e non discriminan entre as diferentes células do corpo, así que poden ser efectivos para EM pero tamén teñen unha ampla gama de efectos secundarios adversos. Poden ser útiles nalgunhas persoas con EM, por exemplo na EM que avanza rapidamente ou na EM recorrente-remitente cunha alta taxa de recaída. O neurólogo e a persoa con EM necesitarán traballar xuntos para equilibrar os efectos beneficiosos destes fármacos cos seus potenciais efectos secundarios adversos.

Os inmunosupresores máis comunmente utilizados en EM son azatioprina, ciclofosfamida, metotrexato e mitoxantrona.

A maioría das persoas con EM benefícianse da realización periódica ou continua de rehabilitación integral, tanto desde un punto de vista estritamente físico (por exemplo, como tratamento de apoio na espasticidad), como polo que supón de melloría do “ton vital” en xeral; ademais da sensación de estar a facer algo por un mesmo e de estar a colaborar activamente no tratamento.

O sistema público de saúde non dispón de suficientes medios para satisfacer esta demanda e un dos principais esforzos que realizan AEDEM- COCEMFE e as súas asociacións membros é tentar suplir esta carencia, mediante a creación de centros de rehabilitación integral nos que se atende ás persoas con EM e aos seus familiares desde un equipo multidisciplinar comprendido por médicos rehabilitadores, fisioterapeutas, psicólogos, traballadores sociais, terapeutas ocupacionais, logopedas, e persoal de enfermería.

Os investigadores están a traballar para atopar novos e mellores tratamentos para as persoas con EM. Actualmente hai tres medicamentos orais para a EM recorrente-remitente, fingolimod, cladribina e teriflunomida, con varias terapias orais máis sometidos a ensaios clínicos.

As terapias con células nai son outra área da investigación en tratamentos para a EM. Actualmente hai varios ensaios investigando o potencial de varios tipos de células nai para diversas formas de EM. Inclúen as células nai mesenquimales, as células nai hematopoéticas e as células nai neurales. As células nai mesenquimales actualmente están a ser probadas para EM. Crese que poden ter un efecto positivo a través da ‘ inmunomodulación’ e tamén poderían promover os mecanismos de reparación do sistema nervioso para reparar a mielina danada.

As células nai neurales son responsables para a reparación da mielina no cerebro e espérase que pronto sexa probado o seu tratamento para a EM. As células nai hematopoéticas xa utilizadas para tratar a leucemia, linfoma e varios trastornos sanguíneos hereditarios, están a ser probadas en formas moi activas de EM, onde se cre que poden axudar a previr o dano á mielina mediante a alteración do funcionamento do sistema inmune.