Que é a Esclerose Múltiple?
A Esclerose Múltiple (EM) é unha das enfermidades máis comúns do sistema nervioso central (cerebro e medula espiñal). Calcúlase que en España existen 47.000 persoas afectadas de EM, 600.000 en Europa e máis de 2.000.000 no mundo.
A EM é unha enfermidade autoinmune inflamatoria desmielinizante de causa descoñecida e curso crónico causada polo dano á mielina, un material graxo que illa os nervios, actuando como a cobertura dun cable eléctrico, que permite que un nervio transmita os seus impulsos rapidamente. Na EM, a perda da mielina (desmielinización) acompáñase dunha alteración na capacidade dos nervios para conducir impulsos eléctricos desde e cara ao cerebro e isto produce os diversos síntomas da EM. Dependendo do grao da lesión, a falta de comunicación entre as neuronas pode ser transitoria, sucedendo durante un tempo para logo recuperarse, ou permanente. Os lugares onde se perde mielina (placas ou lesións) aparecen como zonas endurecidas (cicatrices), que na EM aparecen en diferentes momentos e en diferentes áreas do cerebro e a medula espinal.
A súa causa é descoñecida, pero acéptase a existencia dunha predisposición xenética, que pode ser común a varios membros dunha familia, e uns factores desencadenamentos ambientais que favorecen a aparición da enfermidade naqueles membros expostos.
Actualmente non existe un tratamento curativo para a EM, aínda que si fármacos que poden modificar o curso da enfermidade, reducindo o número de brotes e diminuíndo a progresión da discapacidade. Tamén se conta cunha gran variedade de tratamentos para paliar moitos dos síntomas da EM que afectan á calidade de vida dos que a padecen.
Esta enfermidade pode aparecer en calquera etapa da vida e en ambos os sexos, aínda que é máis frecuente en mulleres (nunha proporción aproximada de dúas de cada tres) e entre a poboación adulta nova. Tamén é máis frecuente na raza branca e inexistente entre algúns grupos étnicos como lapones ou indios americanos. A idade máis frecuente de diagnóstico é entre os 20 e os 40 anos, aínda que o inicio pode ser anterior.
Ao redor dun 20% dos pacientes con E.M. teñen polo menos un parente afecto da mesma enfermidade. O risco é maior nos familiares de primeiro grao e diminúe a menor grao de parentesco. Por exemplo, o risco durante toda a vida para unha irmá dunha muller que padece a enfermidade é dun 5%, unha cifra baixa en termos absolutos pero 50 veces superior ao risco que corre a poboación xeral que é dun 0,05 a un 0,1%.
Isto non significa que sexa unha enfermidade hereditaria ou contaxiosa. Como xa se comentou, a mayoria dos autores pensan que existiría unha predisposición xenética, que pode ser común a varios membros dunha familia, e uns factores desencadenamentos ambientais que favorecen a aparición da enfermidade naqueles membros expostos.