Consellos prácticos

A persoa con EM sofre, por acción da propia enfermidade, un cambio na súa forma de relacionarse co medio, e experimenta sensacións que antes eran totalmente descoñecidas e que moitas veces non sabe se atribuír á enfermidade ou non. Doutra banda, de súpeto xorden moitas dúbidas sobre cuestións que antes nunca lle preocupaban: podo operarme?, podo facer deporte?, podo comer o que queira?, etc.

A calor non empeora a EM a longo prazo, pero a curto prazo a elevación da temperatura corporal por aumento da temperatura ambiental, por febre ou por realizar exercicio físico, aumenta a fatiga e outros síntomas da enfermidade en moitas persoas.

a) No verán procurar estar á sombra. Non pasar as horas de máxima calor no exterior, senón en casa con aire acondicionado frío, ou en centros comerciais, teatros, cinemas ou outros lugares públicos con aire acondicionado.
b) Bañarse en auga fría, refrescarse con panos húmidos o pescozo e as axilas, beber bebidas frías e chupar anacos de xeo ou xeados.
c) Tratar a febre en canto apareza.

A debilidade e a fatiga acompañan con frecuencia á EM. Chamamos fatiga a unha sensación anormal de cansazo, desproporcionada ao esforzo realizado. O aumento da temperatura corporal, a tensión, o exceso de traballo e as infeccións poden agravar temporalmente a fatiga e deben ser evitados na medida do posible. Sempre que apareza fatiga hai que descansar porque seguir forzándose non conduce a nada positivo e un descanso mesmo breve, alivia moito. Hai que evitar as xornadas longas, procurar durmir cun horario regular, organizar as ocupacións de modo que as horas de actividade coincidan coa máxima sensación de enerxía, facer descansos periódicos, facer unha sesta se fose preciso e aceptar os límites aínda que estes poidan variar dun día para outro.

Ou ambiente frío e a auga fría poden producir ou empeorar os espasmos musculares.

Moitas persoas con EM teñen os pés fríos a pesar da calor ambiental. Débese á falta de ton muscular nas pernas e á afectación das terminais nerviosas dos vasos das pernas. Alíviase con calcetíns de la ou dobre calcetín. Cada vez fabrícanse mellores fibras que permiten a evaporación da suor sen que por iso se perda a calor.

Non hai evidencia científica que permita dicir que a tensión empeora a enfermidade. A tensión forma parte da nosa vida e non hai que estresarse tentando evitar o inevitable. Con todo, é bo avaliar de cando en vez se realmente nos estamos preocupando polas cousas que realmente importan.

O risco cirúrxico é o mesmo que o dunha persoa que non teña EM. Se ten que ser intervido haberá que facelo sen medo a que empeore a EM e co mesmo tipo de anestesia que se utilizaría no caso de non ter a enfermidade. No caso de ter problemas respiratorios como consecuencia da enfermidade, o anestesista tomará as mesmas precaucións que nun paciente que ten problemas respiratorios por outra causa.

Non hai unha dieta especialmente recomendada para os pacientes con EM. Hai que procurar levar unha dieta nutritiva e equilibrada na que predomine a inxesta de graxas de orixe vexetal ou de peixe sobre a inxesta de graxas de orixe animal. Hai que evitar o exceso de peso con dieta e actividade física regular e reforzar a inxesta de calcio durante os tratamentos con corticoides e na menopausa.

O exercicio moderado de tipo aeróbico (camiñar ou nadar, por exemplo) ten un efecto beneficioso sobre o organismo das persoas con EM. Deben evitarse os esforzos extenuantes e a exposición excesiva á calor.

Salvo prohibición médica, unha bebida alcohólica en sociedade, de cando en vez, non prexudica. O alcol, con todo, pode aumentar a fatiga, producir debilidade ou aumentar os trastornos de equilibrio, coordinación e o fala. Hai que ser especialmente coidadoso se se está tomando algún tratamento.

O tabaco tampouco empeora a EM, pero en ningún caso é recomendable fumar polo risco de adquirir enfermidades cardiovasculares e/ou pulmonares.